Motyl i Skafander.

Film jest niezwykły.

Kiedy szłam na seans, nie miałam pojęcia o czym będzie, jakiego jest nawet gatunku. Szłam w sumie, na zawsze bardzo dobre zdjęcia Janusza Kamińskiego. Obraz był genialny. Przekazał tak na prawdę bardzo dużo treści.

Treść filmu jest tak poruszająca, że przychodzą do głowy jedne z tych myśli ostatecznych, bynajmniej niekarnawałowych.

Oparty na autobiograficznej książce Jean-Dominique Bauby'ego, który z dnia na dzień, stracił swoje życie jako ojciec, mąż, redaktor naczelny paryskiego Elle i został zamnkniety w pułapce nieruchomego zupełnie ciała.

Intelekt i niezwykłe bogactwo wyobraźni stało się dla niego ucieczką od ogromu bólu i niemocy. Wyczynem niewiarygodnym było napisanie w tym stanie książki , którą od wczoraj mam w rękach. Książka ta, jakby pisana już ... z tamtej strony życia.

Po południu czytałam ją już zupełnie inaczej, niż dziś rano.

Nie zdołałam poprowadzić ostatniej lekcji. Przerwałam w połowie. Pogotowie. Nie chciałam jechać do szpitala. Pułapka własnego ciała, kiedy nie można uciec przed bólem, budzi we mnie emocje małego dziecka.

Po godzinie od zdarzenia, przyszedł mały Jedruś: " A co pani-angielski tu robi ?"(czytaj: pani od angielskiego), "-Siedzę sobie Jędruś..."

Oczy się zaszkliły, ale udało się powstrzymać. To pewnie ta końska dawka przeciwbólowych tak rozstraja...

Jakie małe wymagania wobec świata ma się w takich chwilach.