Małe tęsknoty

Moje pragnienie dzielenia się muzyką jest przemożne.

Do końca chyba tego nigdy nie zrozumiem.
Ale czuję się jak w "locked in syndrome" ograniczona formą druku.
Tyle rzeczy jest poza słowem choć w nim przecież początek.

Jedyne, co mogę tutaj zrobić, to pokazać piękną lirykę najukochańszych...

The Dreaming Tree
Standing here
The old man said to me
Long before these crowded streets
Here stood my dreaming tree
Below it he would sit
For hours at a time
Now progress takes away
What forever took to find
Now he's falling hard
He feels the falling dark
How he longs to be
Beneath his dreaming tree
Conquered fear to climb
A moment froze in time
When the girl who first he kissed
Promised him she'd be his
Remembered mother's words
There beneath the tree
No matter what the world
You'll always be my baby
Mommy come quick
The dreaming tree has died
The air is growing thick
A fear he cannot hide
The dreaming tree has died
Oh have you no pity
This thing I do
I do not deny it
All through this smile
As crooked as danger
I do not deny
I know in my mind
I would leave you now
If I had the strength to
I would leave you up
To your own devices
Will you not talk
Can you take pity
I don't ask much
But won't you speak
Please
From the start
She knew she had it made
Easy up 'til then
For sure she'd make the grade
Adorers came in hordes
To lay down in her wake
She gave it all she had
But treasures slowly fade
Now she's falling hard
She feels the fall of dark
How did this fall apart
She drinks to fill it up
A smile of sweetest flowers
Wilted so and soured
Black tears stain the cheeks
That once were so admired
She thinks when she was small
There on her father's knee
How he had promised her
You'll always be my baby
Daddy come quick
The dreaming tree has died
I can't find my way home
There is no place to hide
The dreaming tree has died
Oh if I had the strength
Take me back
Save me please
(DMB)


Ostatnio dużo siedzę nad scenariuszem do dokumentu "Moja Warszawa". Jak zwykle wszystko zaczęłam od muzyki, choć niektórzy powiedzieli, że zaczynam budowę od dachu. A ja przecież niejeden dom tak właśnie wybudowałam.

Moja Warszawa jest kobietą.

Kobietą zapracowaną, zabieganą, która maluje paznokcie lakierem "60 seconds", zmęczoną, zamyśloną, która wieczorem wylewa z siebie wiadra tęsknoty.
Rano wstaje z łóżka i grzęźnie w niej po kostki. Praca zbierania tego wszystkiego, zaczyna się od nowa.

Wersja koncertowa utworu "Dreaming Tree" z ubiegłego roku, jaką dziś weczór słyszałam we wrocławskim Radiu Ram, powaliła mnie na kolana. Ile w tym jazzu, ile emocji....

Choć tak lubuję się w wyrafinowanej formie muzycznej, nic nie wzruszy mnie bardziej od krzyku pełnego tęsknoty za...

Święto w Rodzinie!

Najpiękniejsza księżniczka świata kończy właśnie cztery lata,

a jej matka chrzestna nie może nawet ululić jej w tych dniach...

Łezka tylko zakręciła się kiedy śpiewała

"Sto lat, sto lat..." niech żyje nam nasza Mała!

Ale trzeba sobie wytłumaczyć, pogłaskac siebie po głowie

i powiedzieć, że na pewno niedługo,

spragniony człowiek,

zobaczy tych co tak bardzo pragnie, a zatem...

To będzie taaaaaaaaaka kobitka, że ho!

Jestem straszliwie dumna, że jestem jej ciocią.

Najważniejszy tytuł, jaki w tym życiu do tej pory zdobyłam :)

Były próby mówienia do cioci po imieniu, ale nie! Ciocia-konserwa w "tri miga" odparła ten zamach na jej szacowną instytuację. Przecież Anetą mogę być dla każdego, ciocią tylko dla niej!

Tort zachwycajacy!

Trzeba przyznać, że i Siostra mi się udała:)

że taka mama, jakich mało, to jeszcze "pieczarka" !

Takiego wypieku to ja się nie spodziewałam! A teraz i po łezce, slinka skapnęła ;)

W sobotę przyjęcie. A gdyby tak...wsiąśc do samolotu byle jakiego...? Oby do Newcastle. Oby tam!

Póki co w przedszkolu latamy samolotami:

"I am a pilot of the aeroplane,

and I fly up, I fly down again.

Thera are two wings on my little aeroplane

and fly up, I fly down again..."

Kierunek tylko Warszawa.

Ale do czasu Kochana, do czasu!

BREAKDOWN

Miłości moja z Hawajów!

Znów przypłynęła na wielkiej fali piosenką, tą treścią, która jak nic innego w tym momencie, żadna modlitwa, żadna liryka, ckliwa dynamika- podołać mej myśli nie może...


Na pewno. Kiedyś doczekam tego momentu, kiedy tamta linia wody i lądu stanie się chlebem powszednim. Tak mi dopomóż!

A pan ulubieniec (nie mylić z oblubieńcem)- Jack Johnson zaśpiewa w lokalnym radiu na żywo. Jak zwykle z wielką przyjemnością posłucham ...


"But you cant stop nothing
if you got no control

of the thoughts in your mind
that you kept in, you know

you dont know nothing
but you dont need to know

the wisdoms in the trees

not the glass windows

You cant stop wishing

If you dont let go

But things that you find
and you lose, and you know

you keep on rolling
put the moment on hold

the frames too bright
so put the blinds down low

I need this here
old train to breakdown

oh please justlet me please breakdown
I need this here..."


To chyba dobre zamyślenie jak na pierwszy dzień Wielkiego Postu.
Za chwilę wyjadę.
Daleko, na wyspę położoną na południowo- wschodniej granicy naszego kraju.
Tak. Jest tam taka wyspa, oaza spokoju, gdzie dzień trwa 34 godziny, a chleb kosztuje 1, 70...
...a ktoś, kto kocha, robi kawę i czeka aż się obudzę.
Mój "breakdown".

Motyl i Skafander.

Film jest niezwykły.

Kiedy szłam na seans, nie miałam pojęcia o czym będzie, jakiego jest nawet gatunku. Szłam w sumie, na zawsze bardzo dobre zdjęcia Janusza Kamińskiego. Obraz był genialny. Przekazał tak na prawdę bardzo dużo treści.

Treść filmu jest tak poruszająca, że przychodzą do głowy jedne z tych myśli ostatecznych, bynajmniej niekarnawałowych.

Oparty na autobiograficznej książce Jean-Dominique Bauby'ego, który z dnia na dzień, stracił swoje życie jako ojciec, mąż, redaktor naczelny paryskiego Elle i został zamnkniety w pułapce nieruchomego zupełnie ciała.

Intelekt i niezwykłe bogactwo wyobraźni stało się dla niego ucieczką od ogromu bólu i niemocy. Wyczynem niewiarygodnym było napisanie w tym stanie książki , którą od wczoraj mam w rękach. Książka ta, jakby pisana już ... z tamtej strony życia.

Po południu czytałam ją już zupełnie inaczej, niż dziś rano.

Nie zdołałam poprowadzić ostatniej lekcji. Przerwałam w połowie. Pogotowie. Nie chciałam jechać do szpitala. Pułapka własnego ciała, kiedy nie można uciec przed bólem, budzi we mnie emocje małego dziecka.

Po godzinie od zdarzenia, przyszedł mały Jedruś: " A co pani-angielski tu robi ?"(czytaj: pani od angielskiego), "-Siedzę sobie Jędruś..."

Oczy się zaszkliły, ale udało się powstrzymać. To pewnie ta końska dawka przeciwbólowych tak rozstraja...

Jakie małe wymagania wobec świata ma się w takich chwilach.