Zauroczenie.

Bohaterem dzisiejszego programu jest Leszek Możdżer.
Mamo, nie Mojżesz, nie Moździerz, ale Możdżer :)


Zacznę od tego, że w pewnym momencie mojej edukacji muzycznej, w jazzie poprzestałam na tym, co było w domu: Davis, Komeda, Stańko, później Simple Acoustic Trio…A szkoda.

Bo tego wieczora, kiedy go po raz pierwszy zobaczyłam na koncercie w duecie z Bobbym Mcferrinem, a potem spotkałam- rozumiałabym o wiele więcej. Wiedziałabym skąd ta delikatność i spokój.

Następnego dnia spędziłam popołudnie w Empiku ze słuchawkami na uszach w sekcji klasyka- jazz. I tylko zasobność portfela nie pozwalała mi kupić wszystkich płyt, które przesłuchałam. Kupiłam tylko kilka. A mina moja, kiedy te nuty wsiąkały we mnie- będzie się jeszcze snuć legendą przez długi czas po megastore na Marszałkowskiej.
Requiem, The O, Psalmem- miałam wrażenie bycia świadkiem operacji na żywym sercu czyjegoś życia. Jest tam tyle nagości, rzewności, tęsknoty, nadziei. Ta muzyka, choć grana na tych samych od wieków klawiszach, czarnych, białych, białych, czarnych, jest taka…jasna.

Takie zauroczenie tego lata. Oby trwało jak najdłużej, bo nie pamiętam, żeby coś we mnie wywołało taki spokój i namiętność jednocześnie.