Miłość

Dochodzi północ.

We wrocławskim Radiu Ram biegnie mój najmilszy
Dave Matthews Band.

Ja sobie właśnie pierwszy raz sprowadzam Wrocław na warszawski Mokotów takim kabelkiem, kliknięciem w ikonkę i trochę się udaje jak widać.

Tyle wspomnień z tą muzyką... człowiek, kóry karmił mnie przez wiele lat swoimi odkryciami - Michał, mój gitarzysta z dawien dawna, a najzdolniejszy do dziś ze spotkanych, Marc James i zachwyt wykonaniem ulubionych utworów- zauroczenie pierwszego Slotu, wieczory z Pawełkiem współlokatorem w kuchni przy koncertowych wersjach i marzenia dzielone z Adelaidą o koncercie na żywo...

To nie tylko muzyka. To jakaś opowieść, która wciąż zatacza koło i wracam do tamtych uczuć, które nie powinny już tak trzeźwo istnieć. A jednak.



I pojawiaja się ciągle nowi ludzie na horyzoncie.

Podróżują często z daleka.

Są głodni. Niektórzy wychłodzeni słowami współpodróżników.

A my znów spotykamy się z tym panem w głupiej czapce, który co piosenkę mówi : "Najsmutniejszą rzeczą jest niekochane marzenie..."



Ja pana słucham...
Na prawdę uważnie....
To tylko tak, że....

I say my hell is the closet

I'm stuck inside

can't see the light

and my heaven is a nice house in the sky

I got central heating

and I'm alright

yeah yeah yeah

can't see the light

keep it locked up inside

don't talk about it

t-t-talk about the weather

yeah yeah yeah

open up my head and let me out little baby

'Cos here we have been

standing for a long long time

can't see the light

treading trodden trails for a long long time,

time, time, time, time, time, time

I find sometimes it's easy to be myself

sometimes I find it's better to be somebody else

I see you young and soft oh little baby

little feet, little feet, little hands little baby

one year of crying and the words creep up inside

creep into your mind yeah

so much to say, so much to say, so much to say, so much to say

so much to say, so much to say, so much to say, so much to say....